Nebraska Founder:Rose Blumkin/(Photo credit:Google)
आपण जीवनात व्यवसाय सुरू करत असताना आपल्या मनात अनेक विचार येत असतात की तो व्यवसाय यशस्वी होईल का नाही त्या व्यवसायाच्या सुरुवातीलाच मनात त्या व्यवसायाबद्दल अनेक शंका उत्पन्न होतात आणि त्यामुळे बरेच जण तर व्यवसायचं सुरू करत नाहीत कारण त्याबद्दलचा अतिविचार त्यांना तेथेच राहण्यास भाग पाडतो, आणि त्यातलेही बरेचजण मोठ्या हिंमतीने व्यवसायाची सुरुवात करतात खरं
पण त्यात येणाऱ्या अडचणी त्यांना एवढ्या मोठ्या वाटू लागतात की ते त्या समस्यांमुळे व्यवसाय लवकरच बंद करतात परंतु आजच्या या लेखात आम्ही तुम्हाला अशा व्यक्तिबद्दल अवगत करणार आहोत की त्या जगातील सगळ्या मोठ्या प्रेरणा आहेत.त्यांनी ज्या ज्या अडचणींचा सामना केला त्या अडचणींसमोर आपल्या अडचणी या काडीमात्र आहेत. या प्रेरणादायी व्यक्तीची कहानी तुम्हाला आयुष्यात कायमच प्रेरणा देत राहिल
.त्या नेब्रास्का फर्निचर स्टोरच्या संस्थापक “रोज ब्लमकिन” यांची त्या १३ वर्षांच्या असताना अमेरिकेत आल्या मूळच्या अमेरिकेच्या नसल्यामुळे त्यांना फारशी इंग्रजी जमत नव्हती. त्याकाळी सोव्हिएत युनियन ची बिघडलेली परिस्थिती यामुळे त्या शरणार्थी म्हणून अमेरिकेत आल्या वयाच्या १३ व्या वर्षांपासूनच त्यांनी एका किराणा मालाच्या दुकानात काम करण्यास सुरुवात केली. सतत २७ वर्षे मेहनत घेतल्यानंतर ४० वर्षांच्या असताना त्यांना आपणही एखादा व्यवसाय करावा असा विचार त्यांच्या डोक्यात आला आता त्या थोडीफार मोडकीतोडकी इंग्रजी बोलू लागल्या होत्या आणि त्यांनी बऱ्यापैकी दुनिया पाहिली होती.
शेवटी त्यांनी एक फर्निचरचं दुकान खोलायचं ठरवलं, आणि त्यात त्यांनी आतापर्यंत कमावलेली सर्व रक्कम व बचत गुंतवली. त्यांच सुरुवातीपासूनच ग्राहकांना स्वस्त तसेच चांगल्या दर्जाचं फर्निचर देण्याचा उद्देश होता,ग्राहकांना त्यांच्याकडे इतरांपेक्षा स्वस्त आणि उत्तम दर्जाचं फर्निचर मिळू लागल्याने त्या दुकानावर ग्राहक येऊ लागले. ग्राहकांची गर्दी अधिकच वाढत गेली आणि अत्यंत कमी वेळात त्यांचा व्यवसाय जलदगतीने प्रसिद्ध झाला.
परंतु व्यवसायात सर्व गोष्टी एवढ्या सोप्या थोडीच असतात. त्यांचे इतर प्रतिस्पर्धी दुकानदार मोठमोठी, लक्झरी प्रकारची दुकानं थाटून बसली होती त्यांच्याकडे येणाऱ्या ग्राहकांची संख्या मात्र घटली.आणि त्यासाठी त्यांनी एक पर्याय शोधून काढला तो म्हणजे मि.रोज यांना फर्निचर पुरवणाऱ्या रिटेलरला त्यांनी ब्लॅकमेल करायला सुरुवात केली की तुम्ही जर त्यांना माल दिला तर आम्ही तुमच्याकडून माल घेणार नाही, त्या किंवा आम्ही या दोन्हीपैकी एक पर्याय निवडायचा आहे. एकप्रकारे बाकी फर्निचर वाल्यांनी मिळून संघटनाच केली ज्यात ५०-६० दुकानदार होते या ५०-६० दुकानदारांना माल देणं बंद करण्याऐवजी मि. रोज यांनाच माल देणं बंद करणं सोईच वाटलं आणि त्यांना मिळणारा माल बंद झाला.
परंतु मि. रोज या हार मानणाऱ्यांमधल्या नव्हत्या त्यांनी शेजारच्या राज्यातून माल मागवायला सुरुवात केली त्यासाठी त्यांना शिंपिंग तसेच वाहतूक खर्च जास्त येऊ लागला. परंतु त्यांचं योग्य व्यवस्थापन, खर्चातील बचत त्या कमीत कमी माणसांमध्ये काम करुन घेत.जास्तवेळा त्या स्वतः कॅश काऊंटर सांभाळत. दिवस दिवस त्या स्वत: विक्री व ग्राहकांना सपोर्ट द्यायचं काम करत असत. त्यामुळे कमी किंमतीत फर्निचर विकायला परवडे.
अशा परिस्थितीत बाकी फर्निचरवाले तरी काय करणार. हळूहळू त्यांच्या फर्निचरची विक्री लक्षणीयरीत्या वाढली आणि २०-३० वर्षांत त्यांचं फर्निचर हे अमेरिकेतील सर्वात मोठं फर्निचर म्हणून नावारूपाला आलं.आणि त्या मल्टिमिलिनियर महिला व्यावसायिक म्हणून गणल्या जाऊ लागल्या . वयाच्या ४०व्या वर्षी सुरू केलेला फर्निचरचा व्यवसाय त्यांच्या अचूक नियोजन आणि योग्य व्यवस्थापनामुळे वयाच्या नव्वदीतही त्यांनी व्यवस्थित सांभाळला होता आणि त्या फर्निचरचं मोठं जाळं निर्माण झालं होतं.
आता वयोमानामुळे त्यांनी त्यांचा हा व्यवसाय आपल्या नातवांकडे सोपवण्याचं ठरवलं आणि म्हटलं की मी अधुनमधून येवून बघेल व्यवस्थित चालू आहे की नाही . मि. रोज या काही त्या फर्निचरच्या सक्रिय सभासद नव्हत्या तरीही त्या रोज माल व्यवस्थित आला की नाही त्या रोज देखभाल व्यवस्थित होते की नाही हे पाहण्यासाठी येत परंतु त्यांची ही अशा प्रकारे घेतली जाणारी दखल त्यांच्या नातवांना अजिबात पसंत नव्हती त्यामुळे त्यांच्यात कुरबुर व्हायला सुरुवात झाली.
2 thoughts on “वयाच्या ९६व्या वर्षी आपल्या व्यवसायाला पुनर्स्थापित करणाऱ्या नेब्रास्का furnitureच्या ”रोज ब्लमकीन””